هفت کشور
هفت کشور یا هفت اقلیم، نوعی تقسیم‌بندی جهان به هفت منطقه بر پایۀ جهان‌بینی ایرانیان قدیم است.
تقسیم‌بندی[ویرایش متنی]
در سنت زردشتی جهان به هفت اقلیم یا کشور تقسیم شده است و در اوستا از هفت کشور سخن رفته است. نام این کشورها و جای آن‌ها چنین است:[نیازمند منبع]
- یکم: اَرْزه در خاور (شرق)
- دوم: سَوَه در باختر (غرب)
- سوم: فِرَدَدَفْش در جنوب
- چهارم: ویدَدَفْش در جنوب
- پنجم: وُروبَرِشْن در شمال
- ششم: وُروجَرِشن در شمال
- هفتم: خوَنیرَث در میانه
خونیرث برترین این کشورهاست که در پهناوری، به‌تنهایی با شش کشور دیگر برابر بوده و دارای صفت بامیک (بامی) به‌معنای درخشان است. «خونیرث بامی» بهترین کشور از هفت کشور نامبرده بود که مزدا آفرید. هر کدام از این هفت کشور را سروری است و سرور سرزمین خونیرث بامی «زردشت» است. در کهن‌ترین بخش اوستا، گاث‌ها، به خونیرث اشاره شده است.[۱]
ابوریحان بیرونی در التفهیم نموداری از هفت کشور را چنین آورده:
- کشور یکم: هندوستان
- کشور دوم: عرب و حبشستان
- کشور سوم: مصر و شام
- کشور چهارم: ایران‌شهر
- کشور پنجم: صقلاب و روم
- کشور ششم: ترک و یأجوج
- کشور هفتم: چین و ماچین
در نوشته‌های کهن، منظور از صقلاب یا سقلاب همان اسلاو می‌باشد که در جمع عربی به شکل صقالبه نوشته می‌شده است.
جستارهای وابسته[ویرایش متنی]
- رمان ترانه یخ و آتش
منابع[ویرایش متنی]
- ابوریحان بیرونی، التفهیم
- جلال‌الدین کزازی، «نامه باستان»، ویرایش و گزارش شاهنامه فردوسی (پوشینه نخست: از آغاز تا پادشاهی منوچهر)، انتشارات سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت)، تهران، چاپ ششم، بهار ۱۳۸۶. شابک: ۸-۴۷۳-۴۵۹-۹۶۴. رویه: ۲۵۰)
- ↑ دوستخواه، جلیل (۱۳۸۷). اوستا: کهن‌ترین سرودها و متن‌های ایرانی. تهران: نشر مروارید. ص. ۲۲۷.