Witold Pilecki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana]

[wersja przejrzana]

Usunięta treść Dodana treść

Jednokolumnowy

Wersja z 11:19, 4 mar 2010

Szablon:Polski żołnierz infobox Witold Pilecki ps. Witold, Druh, Roman Jezierski, Tomasz Serafiński (ur. 13 maja 1901 w Ołońcu (fiń. Aunus), zm. 25 maja 1948 w Warszawie) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, żołnierz podziemia, organizator ruchu oporu w Auschwitz-Birkenau. Skazany przez władze komunistyczne Polski Ludowej na karę śmierci, wyrok wykonano. Kawaler Orderu Orła Białego. Autor pierwszych na świecie raportów o Holokauście, tzw. Raportów Pileckiego.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się w północnej Rosji, dokąd rodzina Pileckich została przesiedlona przez władze rosyjskie w ramach represji za udział w powstaniu styczniowym. Jego dziadek, Józef Pilecki, siedem lat spędził na zesłaniu na Syberii. Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Leliwa. Ojciec Witolda, Julian Pilecki po ukończeniu studiów w Instytucie Leśnym w Petersburgu, przyjął posadę leśnika w Karelii. Po wstąpieniu w związek małżeński z Ludwiką Osiecimską zamieszkali w Ołońcu. Tam urodziło się im pięcioro dzieci: Maria, Józef /zmarł w wieku 5 lat/, Witold, Wanda i Jerzy.

Od 1910 Pileccy mieszkali w Wilnie, gdzie Witold uczył się w szkole handlowej. Od 1914 należał do zakazanego przez władze rosyjskie harcerstwa (w 1916 założył własną drużynę). Z raportu Komendy Harcerskiej w Kownie z 1919 wynika, że był drużynowym VIII drużyny im. Adama Mickiewicza w Wilnie^[1]. Maturę zdał w 1921 roku.

Wojna polsko-bolszewicka

W latach 1918-1921 służył w Wojsku Polskim, walczył podczas wojny z bolszewikami. Jako kawalerzysta brał udział w obronie Grodna. 5 sierpnia 1920 wstąpił do 211 pułku ułanów i w jego szeregach walczył w bitwie warszawskiej, bitwie w Puszczy Rudnickiej i brał udział w wyzwoleniu Wilna. Dwukrotnie odznaczony został Krzyżem Walecznych.

Po wojnie zdemobilizowany. W 1934 był podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 300 lokatą. Pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień w Lidzie z przydziałem mobilizacyjnym do 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Baranowiczach.

II wojna światowa

W sierpniu 1939 został ponownie zmobilizowany. Walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii "Prusy", a następnie w 41 Dywizji Piechoty na przedmościu rumuńskim. Pod jego dowództwem w trakcie prowadzonych walk ułani zniszczyli 7 niemieckich czołgów oraz 3 samoloty. Ostatnie walki jego oddział prowadził jako jednostka partyzancka. Pilecki rozwiązał swój pluton 17 października 1939 roku i przeszedł do konspiracji.

Konspiracja

Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się do Warszawy, został jednym z organizatorów powołanej 9 listopada 1939 konspiracyjnej organizacji Tajnej Armii Polskiej pod dowództwem mjra Jana Włodarkiewicza. Początkowo pełnił weń funkcję szefa sztabu, następnie inspektora głównego. Był zwolennikiem wcielenia TAP do ZWZ co nastąpiło na przełomie 1941/42^[2].

Pobyt w Auschwitz

W 1940 roku, Pilecki przedstawił swoim przełożonym plan przedostania się do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz, w celu zebrania od wewnątrz informacji wywiadowczych na temat jego funkcjonowania i zorganizowania ruchu oporu. W tym czasie niewiele było wiadomo o warunkach panujących w obozie. 19 września 1940 podczas łapanki pozwolił aresztować się Niemcom (w bloku przy al. Wojska Polskiego 40), by dostać się do obozu Auschwitz (w Oświęcimiu) i zdobyć informacje o panujących w nim warunkach. Do obozu trafił w nocy z 21 na 22 września 1940 roku wraz z tzw. drugim transportem warszawskim.

Jako Tomasz Serafiński (więzień nr 4859) był głównym organizatorem konspiracji w obozie. W zorganizowanej przez niego siatce nazwanej przez Pileckiego – ZOW (Związek Organizacji Wojskowej) byli między innymi: Ksawery Dunikowski i Bronisław Czech. Pilecki wyznaczył stworzonej przez siebie organizacji następujące cele^[2]:

podtrzymywanie na duchu kolegów
przekazywanie współwięźniom wiadomości z zewnątrz obozu
potajemne zdobywanie żywności i odzieży oraz jej rozdzielanie
przekazywanie wiadomości poza druty KL Auschwitz
przygotowanie własnych oddziałów do opanowania obozu podczas ew. zaatakowania go z zewnątrz przez oddziały partyzanckie, z równoczesnym zrzutem broni i siły żywej (desant)

ZOW został zorganizowany w systemie tzw. "piątek". Pierwsze górne "piątki" stanowiły najważniejsze ogniwo ZOW. Członkami tych "piątek" mogli być jedynie ci więźniowie, których Pilecki darzył absolutnym zaufaniem. Nazwa "piątka" była umowna, ponieważ zdarzało się, że liczyła ona więcej członków niż pięciu. Zgodnie z relacją Pileckiego: Każda z tych "piątek" nie wiedziała nic o "piątkach" innych i sądząc, że jest jedynym szczytem Organizacji, rozwijała się samodzielnie, rozgałęziając się tak daleko, jak ją sumą energii i zdolności jej członków plus zdolności kolegów stojących na szczeblach niższych, a przez "piątkę" stale dobudowywanych, naprzód wypychały. W ostatnich miesiącach 1942 r. odrzucono system „piątkowy” organizując ZOW na wzór wojskowy z podziałem na bataliony, kompanie i plutony posiadające wyznaczone rejony działania – zastosowanie modelu struktury wojskowej miało na celu przygotowanie się do podjęcia bezpośrednich działań zbrojnych przeciwko załodze SS^[2].

Jednym z istotniejszych osiągnięć Pileckiego w obozie było opracowywanie sprawozdań przesyłanych później do dowództwa w Warszawie i dalej na Zachód. Jako więzień obozu, w listopadzie 1941 został awansowany do stopnia porucznika przez gen. Stefana Grota-Roweckiego.

Ucieczka z Auschwitz

W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 Pilecki zdołał uciec z obozu wraz z dwoma współwięźniami. Wzdłuż toru kolejowego doszli do Soły, a następnie do Wisły, przez którą przepłynęli znalezioną łódką. U księdza w Alwerni dostali posiłek oraz przewodnika. Przez Tyniec, okolice Wieliczki i Puszczę Niepołomicką przedostali się do Bochni i tam ukrywali się u rodziny Oborów przy ulicy Sądeckiej. Następnie dotarli do Nowego Wiśnicza, gdzie Witold Pilecki odnalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego. Serafiński skontaktował go z oddziałami AK, którym przedstawił swój plan ataku na obóz w Oświęcimiu. Jego projekt ataku na obóz nie zyskał jednak aprobaty dowództwa ponieważ został uznany za nierealny. 11 listopada 1943 został awansowany do stopnia rotmistrza.

Powstanie warszawskie

W 1943-1944 służył w oddziale III Kedywu KG AK (m.in. jako zastępca dowódcy Brygady Informacyjno-Wywiadowczej "Kameleon"-"Jeż"), brał udział w powstaniu warszawskim. Początkowo walczył jako zwykły strzelec w kompanii "Warszawianka", później dowodził jednym z oddziałów zgrupowania Chrobry II, w tzw. Reducie Witolda (dawna siedziba redakcji "Rzeczypospolitej"). W latach 1944-1945 w niewoli niemieckiej w stalagu 344 Lamsdorf (pol. Łambinowice), oflagu VII A w Murnau, następnie w 2 Korpusie Polskim we Włoszech, w październiku 1945, na osobisty rozkaz gen. Władysława Andersa wrócił do Polski, by prowadzić w Polsce działalność wywiadowczą na rzecz 2 Korpusu.

Działalność po wojnie

Jesienią 1945 roku zorganizował siatkę wywiadowczą i rozpoczął zbieranie informacji wywiadowczych o sytuacji w Polsce, w tym o żołnierzach AK i 2 Korpusu, którzy byli więzieni w obozach NKWD i deportowani przez Sowietów na Syberię. W późniejszym śledztwie wskazał też zorganizowane w Warszawie trzy magazyny broni. Prowadził również wywiad w MBP, MON i MSZ.

Nie zareagował na rozkaz Andersa polecający mu opuszczenie Polski, w związku z zagrożeniem aresztowaniem. Rozważał skorzystanie z amnestii w 1947, ostatecznie postanowił jednak nie ujawniać się.

Proces

Oskarżenie

8 maja 1947 został aresztowany. W areszcie był torturowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. W trakcie ostatniego, jak się później okazało, widzenia z żoną, wyznał jej w tym kontekście: Oświęcim to była igraszka^[3]. Ostatecznie został oskarżony o działalność wywiadowczą na rzecz rządu RP na emigracji.

3 marca 1948 przed Rejonowym Sądem Wojskowym w Warszawie rozpoczął się proces tzw. "grupy Witolda". Rotmistrz Pilecki został oskarżony o:

nielegalne przekroczenie granicy
posługiwanie się fałszywymi dokumentami
brak rejestracji w Rejonowej Komendzie Uzupełnień
nielegalne posiadanie broni palnej
prowadzenie działalności szpiegowskiej na rzecz Andersa
przygotowywanie zamachu na grupę dygnitarzy MBP

Zarzut o przygotowywanie zamachu na procesie stanowczo odrzucił, a co do działalności wywiadowczej, to uważał ją za działalność informacyjną na rzecz II Korpusu, za którego oficera nadal się uważał. Do pozostałych zarzutów na procesie przyznał się.

Skład sędziowski

Prokuratorem oskarżającym Pileckiego był major Czesław Łapiński, przewodniczącym składu sędziowskiego podpułkownik Jan Hryckowian (obaj byli dawnymi oficerami AK), sędzią kapitan Józef Badecki. Skład sędziowski (jeden sędzia i jeden ławnik) był niezgodny z ówczesnym prawem.

Wyrok i śmierć

15 maja 1948 roku rotmistrz został skazany na karę śmierci i wkrótce stracony. Wyrok wykonano w więzieniu mokotowskim na Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy.

Witold Pilecki pozostawił żonę, córkę i syna. Jego miejsce pochówku jest nieznane, prawdopodobnie zwłoki zakopano na wysypisku śmieci koło Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie. Grób symboliczny znajduje się w Kwaterze "Na Łączce". Wszelkie informacje o dokonaniach i losie Pileckiego podlegały w PRL-u cenzurze.

Wyroki grupy

Wraz z rotmistrzem Pileckim zostali skazani:

Maria Szelągowska – kara śmierci (zamieniona na karę pozbawienia wolności – do 1956 roku)
Tadeusz Płużański – dwie kary śmierci (zamienione na dożywocie)
Ryszard Jamontt-Krzywicki – 8 lat więzienia
Maksymilian Kaucki – 12 lat więzienia
Witold Różycki – 15 lat więzienia
Makary Sieradzki – dożywotnie więzienie
Jerzy Nowakowski – 5 lat więzienia

Kwestia ułaskawienia

Skarga rewizyjna złożona przez obrońców oskarżonych wpłynęła tylko na zmianę kary śmierci Marii Szelągowskiej (ze względu na jej płeć) i Tadeusza Płużańskiego na dożywocie. Prośby o ułaskawienie Pileckiego skierowali do prezydenta Bolesława Bieruta prócz obrońcy przyjaciele oświęcimscy i żona rotmistrza Pileckiego^[4]. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski.

Bratanek Pileckiego twierdzi, że podczas rozprawy odczytano list Józefa Cyrankiewicza, w którym ówczesny premier napisał: "Gdyby oskarżony zechciał powoływać się na mnie, na moją znajomość z Oświęcimia, nie może to absolutnie w żadnym wypadku zmniejszyć jego winy i nie może spowodować złagodzenia wyroku. Oskarżony Witold Pilecki jest wrogiem Polski Ludowej, jest bardzo szkodliwą jednostką, dlatego powinien ponieść najwyższy wymiar kary." Jednakże żadni inni świadkowie (w tym obrońcy skazanych) nie potwierdzili tego faktu, a w aktach sądowych nie ma takiego listu, ani zaś żadna inna relacja tego nie potwierdza^[2]. Ów bratanek twierdził również, że Cyrankiewicz był konfidentem SS, donoszącym także na członków organizacji wewnątrz Auschwitz. Jest to o tyle dziwne, że Cyrankiewicz był od 1939 dowódcą okręgu Kraków GL PPS, a od 1940 zaprzysiężonym oficerem ZWZ, zorganizował m.in. akcję odbicia z rąk Gestapo Jana Karskiego, zaś wiosną 1944 został politycznym zwierzchnikiem, a latem 1944 także dowódcą wojskowym AK w obozie oświęcimskim. Faktem pozostaje, że najwyraźniej Cyrankiewicz nie zrobił nic w sprawie ułaskawienia Pileckiego.

Rehabilitacja rotmistrza Pileckiego

Prokuratorzy z Naczelnej Prokuratury Wojskowej w 1990 r. podjęli rewizję procesu grupy rotmistrza Pileckiego. Pierwotnie wniosek przewidywał rehabilitację, jednak Tadeusz Płużański wywalczył anulowanie wyroków. Unieważnienie wyroku w sprawie Witolda Pileckiego nastąpiło 1 października 1990^{[potrzebny przypis]}.

Witold Pilecki odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1995). W 2002 r. przeciwko prokuratorowi Czesławowi Łapińskiemu, oskarżającemu w procesie rotmistrza, prokurator IPN wniósł akt oskarżenia. Do wydania wyroku nie doszło wobec śmierci oskarżonego w 2004 r.

27 stycznia 2005 r., podczas uroczystości 60. rocznicy wyzwolenia obozu KL Auschwitz, Aleksander Kwaśniewski wymienił zasłużonych więźniów obozu, do których zaliczył takie nazwiska, jak m.in.Józef Cyrankiewicz, Tadeusz Borowski, Seweryna Szmaglewska, Bronisław Czech, Xawery Dunikowski. Władysław Bartoszewski i innych. Pominął m.in. Witolda Pileckiego i św. Maksymiliana Kolbego^[5].

30 lipca 2006 r., przy okazji obchodów 62. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego, prezydent Polski Lech Kaczyński przyznał Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie Order Orła Białego^[6].

Akcje upamiętniające

W książce "Six Faces of Courage", historyk brytyjski, profesor Michael Foot, zaliczył Pileckiego do sześciu najodważniejszych ludzi ruchu oporu podczas II wojny światowej^[7].

Po roku 1990, kiedy rozpoczęły się działania mające na celu rehabilitację Witolda Pileckiego, wiele osób oraz instytucji zaangażowało się w uczczenie jego pamięci. Wiele szkół przyjęło go za swojego patrona, w Oświęcimiu jego imieniem nazwano osiedle, w Białymstoku i w Warszawie ulicę, a w Opolu rondo. We wrześniu 2008 roku w Wieluniu odsłonięto jego pomnik^[8].

W roku 2008, w sześćdziesiątą rocznicę mordu na Pileckim wiele instytucji państwowych i organizacji pozarządowych podjęło działania mające na celu rozpropagowanie dziejów Pileckiego. Powstały w tym czasie witryny internetowe, odsłonięto tablice pamiątkowe, ukazały się liczne artykuły prasowe. 7 maja 2008 Senat RP podjął uchwałę w sprawie przywrócenia pamięci zbiorowej Polaków bohaterskiej postaci rotmistrza Witolda Pileckiego M.P. z 2008 r. nr 38, poz. 333. Senatorowie uczcili w ten sposób 60-tą rocznicę śmierci jednego z największych bohaterów drugiej wojny światowej^[9].

Fundacja Paradis Judaeorum, popularyzująca wiedzę o stosunkach polsko-żydowskich, we wrześniu 2008 wystosowała listy do Watykanu i do arcybiskupa Kazimierza Nycza, w których zabiega o wszczęcie procesu beatyfikacyjnego Witolda Pileckiego^[3].

2 kwietnia 2009 r. w Parlamencie Europejskim odbyło się głosowanie nad projektem rezolucji "Świadomość europejska a totalitaryzm"^[10]. Trzy poprawki do projektu^[11], wniesione przez posłankę PiS Hannę Foltyn-Kubicką zawierały propozycje wpisania nazwiska rtm. Pileckiego do rezolucji oraz ustanowienia dnia jego śmierci (25 maja) Międzynarodowym Dniem Bohaterów Walki z Totalitaryzmem. Poprawki zostały jednak odrzucone głosami większości europarlamentarzystów, zarówno zagranicznych jak i polskich^[12], co wywołało falę krytyki w kraju, głównie ze strony środowisk prawicowych^[13].

W dniu 28 maja 2009 r. Rada m.st. Warszawy nadała rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela m.st. Warszawy w upamiętnieniu jego zasług dla Ojczyzny.

Witold Pilecki jako patron

Chorągiew Harcerzy Ziemi Opolskiej ZHR im. rotmistrza Witolda Pileckiego
301 WDH-y "Knieja" im. rotmistrza Witolda Pileckiego
18 KDH "Wieleci" im. rotmistrza Witolda Pileckiego
91 WDH-y im. rotmistrza Witolda Pileckiego
Zespół Szkół nr 3 w Zabrzu
Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 5 w Grudziądzu
Zespół Szkół Zawodowych i Ogólnokształcących w Katowicach
XI Liceum Ogólnokształcące w Białymstoku
Publiczne Gimnazjum nr 31 w Warszawie
Publiczna Szkoła Podstawowa w Kozikach
Zespół Szkół Zawodowych Nr 1 w Poznaniu
Szkoła Podstawowa nr 30 im. rtm. Witolda Pileckiego w Łodzi
Szkoła Podstawowa w Rękusach koło Ełku
Stowarzyszenie im. W. Pileckiego, Warszawa
Gimnazjum im. rotmistrza Witolda Pileckiego w Zakrzowie (woj. małopolskie)
Rondo Rotmistrza Witolda Pileckiego w Opolu
Rondo Rotmistrza Witolda Pileckiego w Szczecinie
Ulice w Białymstoku, Działdowie, Gdańsku, Gdyni, Kłodzku, Koluszkach Krakowie, Legnicy, Oświęcimiu, Stargardzie Szczecińskim, Warszawie, Częstochowie
Park im. rotmistrza Witolda Pileckiego w Zabrzu
Rondo w Piotrkowie Trybunalskim i wielu innych miastach.

↑ Antoni WasilewskiZarys dziejów Wileńskiej Chorągwi Harcerzy. Warszawa: Niezależne Wydawnictwo Harcerskie, 1983, s. 101.
↑ ^a ^b ^c ^d Adam Cyra: Ochotnik do Auschwitz. Witold Pilecki (1901-1948). Oświęcim: Chrześcijańskie Stowarzyszenie Rodzin Oświęcimskich, 2000. ISBN 83-912000-3-5.
↑ ^a ^b Ewa K. Czaczkowska. Chcą beatyfikacji Pileckiego. „Rzeczpospolita”. 24 października 2008, Nr 249 (8150). s. A9. (pol.).
↑ Lidia Świerczek Biogram Rotmistrz Witold Pilecki, Muzeum Woli
↑ Udział Prezydenta RP w uroczystości dla uczczenia 60. rocznicy oswobodzenia KL Auschwitz-Birkenau. [dostęp 15 lutego 2009].
↑ Lista odznaczonych przez Prezydenta RP w dniu 30.07.2006 na oficjalnej stronie Prezydenta RP [dostęp 01.03.2009]
↑ Michael Foot: Six Faces of Courage. London: Pen and Sword, 2003. ISBN 978-0-85052-965-4.
↑ Goss Mariusz. Rotmistrz Pilecki powinien trafić na ołtarze. „Rzeczpospolita”. 22 września 2008. 222 (8122). s. A4.
↑ Uchwała Senatu RP z dnia 7 maja 2008 r. w sprawie przywrócenia pamięci zbiorowej Polaków bohaterskiej postaci rotmistrza Witolda Pileckiego
↑ Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie świadomości europejskej a totalitaryzmu
↑ Hanna Foltyn-Kubicka: Poprawki do rezolucji "Sumienie Europy a totalitaryzm"
↑ Wyniki głosowania nad rezolucją "Sumienie Europy a totalitaryzm"
↑ Zenon Baranowski: 22 polskich eurodeputowanych zaglosowalo przeciwko (...). Nasz Dziennik, Nr 88 (3409), 15 kwietnia 2009. [dostęp 2009-11-17].

Zobacz też

Raporty Pileckiego

Szablon:Polskie Państwo Podziemne

Ulica rtm. Witolda Pileckiego w Warszawie

Bibliografia

Adam Cyra, Wiesław J. Wysocki, Oświęcim, 1997, ISBN 83-86857-27-7.
Adam Cyra, Raport Witolda, "Biuletyn Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem" 1991 nr 12.
Adam Cyra: Ochotnik do Auschwitz: Witold Pilecki (1901-1948). Oświęcim: Chrześcijańskie Stowarzyszenie Rodzin Oświęcimskich, 2000. ISBN 83-912000-3-5.
Józef Garliński: Oświęcim walczący. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 1992. ISBN 83-85218-25-4.
Adam Cyra: Pozostał po nich ślad... : życiorysy z cel śmierci. Oświęcim: Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau, 2006. ISBN 83-60210-20-9.
Jacek Pawłowicz, Rotmistrz Witold Pilecki 1901-1948, 2008, ISBN 978-83-60464-97-7.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 125, 606,

Linki zewnętrzne

Szablon:Linkizew

Szablon:Link FA Szablon:Link FA

[1] Antoni WasilewskiZarys dziejów Wileńskiej Chorągwi Harcerzy. Warszawa: Niezależne Wydawnictwo Harcerskie, 1983, s. 101.

[Ochotnik-2] Adam Cyra: Ochotnik do Auschwitz. Witold Pilecki (1901-1948). Oświęcim: Chrześcijańskie Stowarzyszenie Rodzin Oświęcimskich, 2000. ISBN 83-912000-3-5.

[Rz_nr_249-3] Ewa K. Czaczkowska. Chcą beatyfikacji Pileckiego. „Rzeczpospolita”. 24 października 2008, Nr 249 (8150). s. A9. (pol.).

[IPN-4] Lidia Świerczek Biogram Rotmistrz Witold Pilecki, Muzeum Woli

[5] Udział Prezydenta RP w uroczystości dla uczczenia 60. rocznicy oswobodzenia KL Auschwitz-Birkenau. [dostęp 15 lutego 2009].

[6] Lista odznaczonych przez Prezydenta RP w dniu 30.07.2006 na oficjalnej stronie Prezydenta RP [dostęp 01.03.2009]

[7] Michael Foot: Six Faces of Courage. London: Pen and Sword, 2003. ISBN 978-0-85052-965-4.

[8] Goss Mariusz. Rotmistrz Pilecki powinien trafić na ołtarze. „Rzeczpospolita”. 22 września 2008. 222 (8122). s. A4.

[9] Uchwała Senatu RP z dnia 7 maja 2008 r. w sprawie przywrócenia pamięci zbiorowej Polaków bohaterskiej postaci rotmistrza Witolda Pileckiego

[10] Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie świadomości europejskej a totalitaryzmu

[11] Hanna Foltyn-Kubicka: Poprawki do rezolucji "Sumienie Europy a totalitaryzm"

[12] Wyniki głosowania nad rezolucją "Sumienie Europy a totalitaryzm"

[13] Zenon Baranowski: 22 polskich eurodeputowanych zaglosowalo przeciwko (...). Nasz Dziennik, Nr 88 (3409), 15 kwietnia 2009. [dostęp 2009-11-17].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

@@ Linia 42: / Linia 42: @@
 [[19 września]] [[1940]] podczas [[łapanka|łapanki]] pozwolił aresztować się Niemcom (w bloku przy al. Wojska Polskiego 40), by dostać się do obozu [[Auschwitz-Birkenau|Auschwitz]] (w [[Oświęcim]]iu) i zdobyć informacje o panujących w nim warunkach. Do obozu trafił w nocy z 21 na [[22 września]] [[1940]] roku wraz z tzw. drugim transportem warszawskim.
-Jako ''Tomasz Serafiński'' ([[oznakowanie więźniów nazistowskich obozów|więzień nr '''4859''']]) był głównym organizatorem [[Ruch oporu w Auschwitz|konspiracji w obozie]]. W zorganizowanej przez niego siatce nazwanej przez Pileckiego – [[Związek Organizacji Wojskowej|ZOW]] (Związek Organizacji Wojskowej) byli między innymi: [[Xawery Dunikowski|Ksawery Dunikowski]] i [[Bronisław Czech]]. Pilecki wyznaczył stworzonej przez siebie organizacji następujące cele<ref name="Ochotnik"/>:
+Jako ''Tomasz Serafiński'' ([[oznakowanie więźniów nazistowskich obozów|więzień nr 4859]]) był głównym organizatorem [[Ruch oporu w Auschwitz|konspiracji w obozie]]. W zorganizowanej przez niego siatce nazwanej przez Pileckiego – [[Związek Organizacji Wojskowej|ZOW]] (Związek Organizacji Wojskowej) byli między innymi: [[Xawery Dunikowski|Ksawery Dunikowski]] i [[Bronisław Czech]]. Pilecki wyznaczył stworzonej przez siebie organizacji następujące cele<ref name="Ochotnik"/>:
 * podtrzymywanie na duchu kolegów
 * przekazywanie współwięźniom wiadomości z zewnątrz obozu
@@ Linia 54: / Linia 54: @@
 ==== Ucieczka z Auschwitz ====
-W nocy z [[26 kwietnia|26]] na [[27 kwietnia]] [[1943]] Pilecki zdołał uciec z obozu wraz z dwoma współwięźniami. Wzdłuż toru kolejowego doszli do [[Soła|Soły]], a następnie do [[Wisła|Wisły]], przez którą przepłynęli znalezioną łódką. U księdza w [[Alwernia|Alwerni]] dostali posiłek oraz przewodnika. Przez [[Tyniec (Kraków)|Tyniec]], okolice [[Wieliczka|Wieliczki]] i [[Puszcza Niepołomicka|Puszczę Niepołomicką]] przedostali się do [[Bochnia|Bochni]] i tam ukrywali się u państwa Oborów przy ulicy Sądeckiej. Następnie dotarli do [[Nowy Wiśnicz|Nowego Wiśnicza]], gdzie Witold Pilecki odnalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego. Serafiński skontaktował go z oddziałami [[Armia Krajowa|AK]], którym przedstawił swój plan ataku na obóz w Oświęcimiu. Jego projekt ataku na obóz nie zyskał jednak aprobaty dowództwa ponieważ został uznany za nierealny. [[11 listopada]] [[1943]] został awansowany do stopnia [[rotmistrz]]a.
+W nocy z [[26 kwietnia|26]] na [[27 kwietnia]] [[1943]] Pilecki zdołał uciec z obozu wraz z dwoma współwięźniami. Wzdłuż toru kolejowego doszli do [[Soła|Soły]], a następnie do [[Wisła|Wisły]], przez którą przepłynęli znalezioną łódką. U księdza w [[Alwernia|Alwerni]] dostali posiłek oraz przewodnika. Przez [[Tyniec (Kraków)|Tyniec]], okolice [[Wieliczka|Wieliczki]] i [[Puszcza Niepołomicka|Puszczę Niepołomicką]] przedostali się do [[Bochnia|Bochni]] i tam ukrywali się u rodziny Oborów przy ulicy Sądeckiej. Następnie dotarli do [[Nowy Wiśnicz|Nowego Wiśnicza]], gdzie Witold Pilecki odnalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego. Serafiński skontaktował go z oddziałami [[Armia Krajowa|AK]], którym przedstawił swój plan ataku na obóz w Oświęcimiu. Jego projekt ataku na obóz nie zyskał jednak aprobaty dowództwa ponieważ został uznany za nierealny. [[11 listopada]] [[1943]] został awansowany do stopnia [[rotmistrz]]a.
 ==== Powstanie warszawskie ====
@@ Linia 88: / Linia 88: @@
 [[15 maja]] [[1948]] roku rotmistrz został skazany na karę śmierci i wkrótce stracony. Wyrok wykonano w [[Areszt Śledczy Warszawa-Mokotów|więzieniu mokotowskim]] na Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy.
-Witold Pilecki pozostawił żonę, córkę i syna. Jego miejsce pochówku jest nieznane, ubecy zwłoki zakopali prawdopodobnie na wysypisku śmieci koło [[Cmentarz Wojskowy na Powązkach|Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie]]. Grób symboliczny znajduje się w [[Kwatera na Łączce|Kwaterze "Na Łączce"]]. Wszelkie informacje o dokonaniach i losie Pileckiego podlegały w PRL-u cenzurze.
+Witold Pilecki pozostawił żonę, córkę i syna. Jego miejsce pochówku jest nieznane, prawdopodobnie zwłoki zakopano na wysypisku śmieci koło [[Cmentarz Wojskowy na Powązkach|Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie]]. Grób symboliczny znajduje się w [[Kwatera na Łączce|Kwaterze "Na Łączce"]]. Wszelkie informacje o dokonaniach i losie Pileckiego podlegały w PRL-u cenzurze.
 === Wyroki grupy ===
@@ Linia 106: / Linia 106: @@
 == Rehabilitacja rotmistrza Pileckiego ==
-Prokuratorzy z [[Naczelna Prokuratura Wojskowa|Naczelnej Prokuratury Wojskowej]] w [[1990]] r. podjęli rewizję procesu grupy rotmistrza Pileckiego. Pierwotnie wniosek przewidywał rehabilitację jednak [[Tadeusz Płużański]] wywalczył anulowanie{{fakt}} wyroków. Unieważnienie wyroku w sprawie Witolda Pileckiego nastąpiło [[1 października]] [[1990]].
+Prokuratorzy z [[Naczelna Prokuratura Wojskowa|Naczelnej Prokuratury Wojskowej]] w [[1990]] r. podjęli rewizję procesu grupy rotmistrza Pileckiego. Pierwotnie wniosek przewidywał rehabilitację,  jednak [[Tadeusz Płużański]] wywalczył anulowanie wyroków. Unieważnienie wyroku w sprawie Witolda Pileckiego nastąpiło [[1 października]] [[1990]]{{fakt}}.
-Witold Pilecki odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Komandorskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]] ([[1995]]). W  roku [[2002]] przeciwko prokuratorowi [[Czesław Łapiński (wojskowy)|Czesławowi Łapińskiemu]] oskarżającemu w procesie rotmistrza prokurator [[Instytut Pamięci Narodowej|IPN]] wniósł akt oskarżenia. Do wydania wyroku nie doszło wobec śmierci oskarżonego w r. [[2004]].
+Witold Pilecki odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Komandorskim [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]] ([[1995]]). W [[2002]] r. przeciwko prokuratorowi [[Czesław Łapiński (wojskowy)|Czesławowi Łapińskiemu]], oskarżającemu w procesie rotmistrza, prokurator [[Instytut Pamięci Narodowej|IPN]] wniósł akt oskarżenia. Do wydania wyroku nie doszło wobec śmierci oskarżonego w  [[2004]] r.
 stycznia 2005 r., podczas uroczystości 60. rocznicy wyzwolenia obozu KL Auschwitz, [[Aleksander Kwaśniewski]] wymienił zasłużonych więźniów obozu, do których zaliczył takie nazwiska, jak m.in.[[Józef Cyrankiewicz]], [[Tadeusz Borowski (poeta)|Tadeusz Borowski]], [[Seweryna Szmaglewska]], [[Bronisław Czech]], [[Xawery Dunikowski]]. [[Władysław Bartoszewski]] i innych. Pominął m.in. Witolda Pileckiego i św. [[Maksymilian Maria Kolbe|Maksymiliana Kolbego]]<ref>{{cytuj stronę| url = http://www.kwasniewskialeksander.pl/int.php?id=2146&mode=view| tytuł = Udział Prezydenta RP w uroczystości dla uczczenia 60. rocznicy oswobodzenia KL Auschwitz-Birkenau| data dostępu = 15 lutego 2009}}</ref>.
-[[30 lipca]] [[2006]] r., przy okazji obchodów 62. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, prezydent Polski [[Lech Kaczyński]] przyznał Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie [[Order Orła Białego]]<ref>[http://www.prezydent.pl/x.node?id=1011848&eventId=6527164 Lista odznaczonych przez Prezydenta RP w dniu 30.07.2006 na oficjalnej stronie Prezydenta RP] [dostęp 01.03.2009]</ref>.
+[[30 lipca]] [[2006]] r., przy okazji obchodów 62. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego, prezydent Polski [[Lech Kaczyński]] przyznał Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie [[Order Orła Białego]]<ref>[http://www.prezydent.pl/x.node?id=1011848&eventId=6527164 Lista odznaczonych przez Prezydenta RP w dniu 30.07.2006 na oficjalnej stronie Prezydenta RP] [dostęp 01.03.2009]</ref>.
 == Akcje upamiętniające ==
@@ Linia 118: / Linia 118: @@
 W książce "Six Faces of Courage", historyk brytyjski, profesor [[Michael Foot (historyk)|Michael Foot]], zaliczył Pileckiego do sześciu najodważniejszych ludzi ruchu oporu podczas II wojny światowej<ref>{{Cytuj książkę |imię=Michael |nazwisko=Foot | autor link=Michael Foot (historyk) | tytuł=Six Faces of Courage | data=2003 | wydawca=Pen and Sword | miejsce=London | isbn=978-0-85052-965-4 | strony=}}</ref>.
-Po roku 1990, kiedy rozpoczęły się działania mające na celu rehabilitację Witolda Pileckiego wiele osób oraz instytucji zaangażowało się w uczczenie jego pamięci. Wiele szkół przyjęło go za swojego patrona, w Oświęcimiu jego imieniem nazwano osiedle, w Białymstoku i w Warszawie ulicę, a w [[Opole|Opolu]] rondo. We wrześniu [[2008]] roku w Wieluniu odsłonięto jego pomnik<ref> {{Cytuj pismo |nazwisko= Mariusz|imię= Goss|tytuł= Rotmistrz Pilecki powinien trafić na ołtarze|czasopismo= [[Rzeczpospolita (czasopismo)|Rzeczpospolita]]|oznaczenie= 22 września 2008|wolumin= 222 (8122)|strony= A4}} </ref>.
+Po roku 1990, kiedy rozpoczęły się działania mające na celu rehabilitację Witolda Pileckiego, wiele osób oraz instytucji zaangażowało się w uczczenie jego pamięci. Wiele szkół przyjęło go za swojego patrona, w Oświęcimiu jego imieniem nazwano osiedle, w Białymstoku i w Warszawie ulicę, a w [[Opole|Opolu]] rondo. We wrześniu [[2008]] roku w Wieluniu odsłonięto jego pomnik<ref>{{Cytuj pismo |nazwisko= Mariusz|imię= Goss|tytuł= Rotmistrz Pilecki powinien trafić na ołtarze|czasopismo= [[Rzeczpospolita (czasopismo)|Rzeczpospolita]]|oznaczenie= 22 września 2008|wolumin= 222 (8122)|strony= A4}}</ref>.
 W roku 2008, w sześćdziesiątą rocznicę mordu na Pileckim wiele instytucji państwowych i organizacji pozarządowych podjęło działania mające na celu rozpropagowanie dziejów Pileckiego. Powstały w tym czasie witryny internetowe, odsłonięto tablice pamiątkowe, ukazały się liczne artykuły prasowe. [[7 maja]] [[2008]] [[Senat Rzeczypospolitej Polskiej|Senat RP]] podjął uchwałę w sprawie przywrócenia pamięci zbiorowej Polaków bohaterskiej postaci rotmistrza Witolda Pileckiego {{Monitor Polski|rok=2008|numer=38|pozycja=333}}. Senatorowie uczcili w ten sposób 60-tą rocznicę śmierci jednego z największych bohaterów drugiej wojny światowej<ref>[http://www.promulgatory.pl/?pro=MPDU200803800033300 Uchwała Senatu RP z dnia 7 maja 2008 r. w sprawie przywrócenia pamięci zbiorowej Polaków bohaterskiej postaci rotmistrza Witolda Pileckiego]</ref>.
@@ Linia 126: / Linia 126: @@
 kwietnia 2009 r. w [[Parlament Europejski|Parlamencie Europejskim]] odbyło się głosowanie nad projektem rezolucji "Świadomość europejska a totalitaryzm"<ref>[http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P6-TA-2009-0213+0+DOC+XML+V0//PL Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 2 kwietnia 2009 r. w sprawie świadomości europejskej a totalitaryzmu]</ref>. Trzy poprawki do projektu<ref>[http://www.foltynkubicka.pl/pl/c2VsZWN0ZWR8ODd8c3Vic2VsZWN0ZWR8MTUyOA==/subpage.php Hanna Foltyn-Kubicka: Poprawki do rezolucji "Sumienie Europy a totalitaryzm"]</ref>, wniesione przez posłankę [[Prawo i Sprawiedliwość|PiS]] [[Hanna Foltyn-Kubicka|Hannę Foltyn-Kubicką]] zawierały propozycje wpisania nazwiska rtm. Pileckiego do rezolucji oraz ustanowienia dnia jego śmierci (25 maja) Międzynarodowym Dniem Bohaterów Walki z Totalitaryzmem. Poprawki zostały jednak odrzucone głosami większości europarlamentarzystów, zarówno zagranicznych jak i polskich<ref>[http://www.foltynkubicka.pl/pl/c2VsZWN0ZWR8ODd8c3Vic2VsZWN0ZWR8MTU1Mw==/subpage.php Wyniki głosowania nad rezolucją "Sumienie Europy a totalitaryzm"]</ref>, co wywołało falę krytyki w kraju, głównie ze strony środowisk prawicowych<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.naszdziennik.pl/bpl_index.php?typ=po&dat=20090415&id=po01.txt|tytuł=22 polskich eurodeputowanych zaglosowalo przeciwko (...)|nazwisko=Zenon Baranowski|data=15 kwietnia 2009|opublikowany=[[Nasz Dziennik]], Nr 88 (3409)|data dostępu=2009-11-17}}</ref>.
-W dniu 28 maja 2009 r. Rada m.st. Warszawy nadała rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela m.st. Warszawy w upamiętnieniu Jego zasług dla Ojczyzny.
+W dniu 28 maja 2009 r. Rada m.st. Warszawy nadała rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela m.st. Warszawy w upamiętnieniu jego zasług dla Ojczyzny.
 == Witold Pilecki jako patron ==